Centralne sterowanie emocjami

Cyfrowe poszerzenie czasu i przestrzeni kultury, ułatwiając egocentryczny indywidualizm, może nas doprowadzić poprzez osłabianie głębi miłości, do zniewolenia. Zgodnie z zasadą, „nie ma wolności bez solidarności”.

Akademickie elity europejskich nauk społecznych, wprawione redukowaniem naszego życia do produktywności i konsumeryzmu, są już gotowe do podjęcia propagandowej osłony polityki segregacji, segmentacji i eutanazji. Eutanazji regulowanej przez elity polityczne, dla pożytków elit finansowych.

Zatrzymać ten pogrzeb cywilizacji łacińskiej, może tylko wprowadzenie nowych instytucji samorządności. Tak by samorządność blokowała centralne sterowanie plemienną emocją, wspieraniem samodzielność dla solidarności.

Solidarny rozwój wiedzy

Aby nowe instytucje samorządności wspierały samodzielność dla solidarności, muszą korzystać z siły samokształcenia rodzin, jako źródła solidarności międzypokoleniowej. W pełnym wymiarze organiki społecznej, z juniorami, seniorami i nestorami. I w najważniejszym dla XXI wiecznej gospodarki opartej na wiedzy zakresie: domowej edukacji pracy solidarnej.

Zasoby wiedzy samokształcenia w rodzinie, prowadzonego w czasie szczęśliwych momentów (Kairos), wymagają Gromadzkich Repozytoriów Pamięci oraz Klubów Rozwoju Polski . Wymagają też ośrodków narodowej refleksji nad standardami solidarnego rozwoju wiedzy.

W zakresie kultury przestrzeni nazwałem taki ośrodek Muzeum Pamięci Krajobrazu¹. Bez niego Wojewódzkie Rady Ładu Przestrzennego, nie wzmocnią multilokalnej integracji samorządności.

10 października 2018 grupa Krakowskich społeczników wystąpiła do Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, o utworzenie takiej instytucji w Krakowie. Napisaliśmy też do Rady Krakowskich Seniorów, by przekonała władze Krakowa o wprowadzenie Muzeum do programu Krakowskie Przestrzenie Wolności. Warto będzie też napisać do Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej o wpisanie tego „uniwersytetu dla dziadków” do Programu Aktywizacji Osób Starszych.

Bo rosnące dzięki przemianom demograficznym potencjały pracy dobroczynnej emerytów, dziadków i nestorów, mogą się stać tym bogactwem edukacji narodowej, który nie tylko będzie wspomagać rodziców w trudzie wychowania dzieci, ale poprzez lokalne Kluby Rozwoju Polski, zapewniać będzie pozyskiwanie, autoryzację i dostępność cyfrowych zasobów kultury narodowej.

Utrudniając globalnym korporacjom, plany objęcia Internetu inwigilacją i cenzurą.

Edukacja zintegrowana

Nie czekając na centralne strategie poprawy Polski, pracujemy społecznie nad programem działania Muzeum. A przede wszystkim nad opisem obiektu muzealnego. Czyli dzieła sztuki, prezentującego w dowolnej technice fakt społecznego udziału w procesie przemian przestrzeni.

Wstępnie nazwałem taki rodzaj dzieła: „pamięcią krajobrazu”. Ujmując w tym pojęciu i materialne obiekty i ich cyfrowe powiązania. Zestawione w celu przedstawienia dynamiki w powstawaniu krajobrazu.

Cyfrowa możliwość systematycznego uporządkowania (czas Chronos) graficznymi obrazami, prawdy politycznego rodowodu, w konsekwencji tworzy wielopłaszczyznowy wymiar relacji Twórca – Odbiorca. Ta cyfrowa wielopłaszczyznowość, osłabia znaczenie bariery oddalenia momentów (czas Kairos) w tworzeniu i w odbiorze dzieła sztuki. Przybliża myśli Odbiorcy do myśli Twórcy.

Ale co dodatkowo bardzo ważne, wielopłaszczyznowość relacji Twórca – Odbiorca, otwiera przy takim dziele sztuki, miejsce dla pedagoga solidarności. I wykorzystanie obiektu muzealnego rodzaju „pamięć krajobrazu”, jako narzędzia edukacji skupionej na uczniu.

Zintegrowanej edukacji otwartej dla dobra miłości.

Rozdział III Planowane działania

Formuła działań

Opracowanie realistycznego planu działania da realizacji Programu Przestrzenie integracji, wymaga potwierdzenia woli solidarnej współpracy i subsydiarnego wsparcia. W dużej mierze będzie to zależało od umiejętności zbudowania partnerstwa w ramach administracji publicznej na pionowej osi współpracy rządowo – samorządowej. Spodziewam się konkretnych decyzji w ciągu najbliższych trzech „powyborczych” miesięcy.

Skupienie się na zagadnieniach nowego rodzaju dzieła artystycznego jako narzędziu domowej edukacji historycznej w zakresie kultury przestrzenią, odpowiada podejmowaniu przez muzea odpowiedzialności za edukację przez całe życie, adresowaną do wszystkich trzech pokoleń, a z drugiej strony podejmowaniu przez muzea odpowiedzialności za ład lokalnej przestrzeni. Potwierdza to Krakowska praktyka zawiązania Wojewódzkiej Rady Ładu Przestrzennego łączącej zagadnienia edukacji kultury przestrzeni z zagadnieniami powiatowej integracji samorządności kilku wspólnot gromadzkich, gminnych, powiatowych i wojewódzkich z wykorzystaniem regionalnych muzeów.