Najwyższą efektywność, nie tylko samej edukacji, ale i późniejszej pracy dobroczynnej, można uzyskać dzięki solidarnemu rozwojowi wiedzy, w rodzinach i we wspólnotach narodowych.
Najwięcej czasu i motywacji dla integracji międzypokoleniowej mają osoby starsze. Dzięki życiowemu doświadczeniu, mają też największą świadomość pożytków z samodzielności dla solidarności. Dzięki systemowemu podjęciu roli integratora domowej edukacji przez całe życie, emeryci, dziadkowie i nestorzy stawać się będą bogactwem kultury narodowej.
Domowa edukacja pracy solidarnej, obejmować powinna kulturę pamięci, kulturę zdrowia i kulturę gospodarowania. Jej organizacja wymagać będzie nowych narzędzi, metod i instytucji subsydiarnego wsparcia przez instytucje usług publicznych. Prowadzić powinna do integracji domowej edukacji skupionej na uczniu oraz edukacji szkolnej skupionej na nauczycielu.
Program Przestrzenie integracji proponuje wykorzystanie do domowej edukacji historycznej dzieł artystycznych „pamięć krajobrazu”, obrazujących społeczny udział w przemianach przestrzeni. Podejmuje zatem zagadnienia publicznych wartości w przestrzeniach w kontekście wykorzystania cyfrowych możliwości dla zwiększania zasobów kultury narodowej. Program wskazuje na kilka instytucji wsparcia dobroczynnej pracy seniorów, jako samorządowych form solidarnego rozwoju wiedzy.
Opracowanie przedstawia społeczne działania podjęte dla wprowadzenia nowych zadań do praktyki instytucji kultury. Skupiają się ona wokół obywatelskiej troski o ład przestrzeni. Najważniejszego z zakresów wspólnotowej samorządności.
Celem opracowania jest zbudowanie partnerstw dla pilotażowego sprawdzania użyteczności narzędzi, metod i instytucji samorządowego wsparcia samodzielności trzeciego pokolenia dla solidarności.
Opracowanie zestawia praktyczne doświadczenia autora z wprowadzania wspomnień swojego 94 letniego ojca Tadeusza Madeja, opisujących 100 lat przemian społeczności podkrakowskiego Bieżanowa, do lokalnie rozwijanej domeny publicznej, z praktycznymi możliwościami i uregulowaniami gminnych instytucji kultury. Pozyskiwanie, autoryzacja i upowszechnianie nowych zasobów domeny publicznej, wymagać będzie wsparcia pracą dobroczynną lokalnej wspólnoty.
W pierwszym rozdziale przedstawionych jest kilka wystąpień postulujących wprowadzenie nowej instytucji Gromadzkich Repozytoriów Pamięci. Wśród pięciu zakresów znajduje się: rejestrowanie indywidualnych wspomnień („5. Wspomnienia”), zagadnienia społecznego kierunkowania rozwoju („1. Budżet” – konkursy na budżety obywatelskie), zagadnienia społecznego udziału w przemianach przestrzeni („2. Przestrzeń” – wystąpienia w procedurach zarządzania przestrzenią), zagadnienia społecznej współorganizacji okazjonalnych wydarzeń („3. Tożsamość” – współorganizacja cyklicznych wydarzeń), zagadnienia otwartej profilaktyki medycznej („4. Zdrowie” – uczestnictwo w okresowych przeglądach zdrowia).
W obecnej wersji opracowania przedstawione są trzy wystąpienia. Do końca roku powinno być jeszcze kilka.
Drugi rozdział składa się internetowych artykułów Andrzeja Madeja, inicjujących różne aspekty Gromadzkich Repozytoriów Pamięci dla integracji kultury narodowej. Przewiduje się, że poprzez refleksję o przemianach krajobrazu, będzie utrzymywać realizm kontaktu międzypokoleniowego i wypracować język kultury poznania.
W trzecim rozdziale przedstawione będą plany działania zależne w pierwszej kolejności od partnerskich uzgodnień co do potrzeby i możliwości współpracy.
Autor opracowania najbardziej liczy na świadomość wagi różnych wymiarów narodowej integracji wśród trzeciego pokolenia i w zdolność samorządowej konsolidacji liderów tego środowiska wokół zagadnień wykorzystania nowoczesnych technologii dla integracji edukacji przez całe życie.
INSTYTUT PAMIĘCI KRAJOBRAZU 